    Ernstige overgevoeligheidsreacties, waaronder ernstige huidreacties, zoals bijwerkingen als geneesmiddelreactie met eosinofilie en systemische symptomen (DRESS), Stevens-Johnson-syndroom (SJS), toxische epidermale necrolyse (TEN), en acute gegeneraliseerde exanthemateuze pustulose (AGEP) zijn gemeld bij patiënten die behandeld werden met clindamycine. Bij overgevoeligheid of ernstige huidreactie dient de behandeling met clindamycine gestaakt te worden en dient een geschikte medische behandeling te worden ingesteld (zie rubrieken 4.3 en 4.8).

    De injecteerbare toedieningsvorm van clindamycinefosfaat bevat benzylalcohol (9,45 mg/ml)
Benzylalcohol kan anafylactoïde reacties veroorzaken.
De intraveneuze toediening van benzylalcohol, gebruikt als conserveermiddel, wordt in verband gebracht met ernstige bijwerkingen en gevallen van overlijden bij pediatrische patiënten, waaronder pasgeborenen. Deze bijwerkingen worden gekenmerkt door een depressie van het centrale zenuwstelsel, metabole acidose, een gejaagde ademhaling, cardiovasculaire insufficiëntie en hematologische anomalieën (“gasping syndrome”). Hoewel normale therapeutische doses van dit middel gewoonlijk voor een benzylalcoholconcentratie zorgen die aanzienlijk lager is dan de concentratie die wordt vermeld in verband met het “gasping syndrome”, is de minimale benzylalcoholconcentratie waarbij toxiciteit kan optreden, niet bekend. Het geneesmiddel mag alleen worden gebruikt wanneer dit absoluut noodzakelijk is en wanneer er geen andere oplossing voorhanden is. Als er grotere hoeveelheden van dit middel moeten worden toegediend, dan dient voorzichtigheid te worden betracht en verdient een korte behandeling de voorkeur bij patiënten met een lever- of nierfunctiestoornis, vanwege het risico op accumulatie en toxiciteit (metabole acidose).
Prematuren en zuigelingen met een laag geboortegewicht hebben mogelijk meer kans om toxiciteit te ontwikkelen.
Geneesmiddelen die benzylalcohol bevatten mogen niet worden gebruikt bij pasgeborenen, al of niet te vroeg geboren, tenzij dit absoluut noodzakelijk is.

    De behandeling met antibacteriële middelen verandert de normale darmflora, wat kan leiden tot overwoekering door Clostridioides difficile. Dit werd gemeld bij gebruik van bijna alle antibacteriële middelen, ook clindamycine, en kan in ernst variëren van lichte diarree tot fatale colitis. C. difficile produceert toxines A en B die bijdragen tot het ontstaan van aan Clostridioides difficile geassocieerde diarree (CDAD) en is een primaire oorzaak van “antibioticum-geassocieerde colitis”. Hypertoxine producerende stammen van C. difficile verhogen de morbiditeit en mortaliteit, omdat deze infecties resistent kunnen zijn voor antimicrobiële therapie en colectomie kunnen vereisen. Deze vorm van colitis wordt gekenmerkt door een lichte, waterige diarree die kan evolueren naar ernstige, chronische diarree, leukocytose, koorts en ernstige buikkrampen die gepaard kunnen gaan met verlies van bloed en slijm. Zonder verdere behandeling kan dit evolueren naar peritonitis, shock en toxisch megacolon. Colitis door antibiotica kan nog optreden tot 2 à 3 weken na de stopzetting van de behandeling met clindamycine. Een zorgvuldige medische anamnese is noodzakelijk omdat van CDAD werd gemeld dat het tot meer dan twee maanden na de toediening van antibacteriële middelen kan optreden.

    Het is belangrijk om rekening te houden met de diagnose van CDAD bij patiënten met diarree tijdens of na toediening van antibacteriële middelen. Deze kan evolueren naar colitis, inclusief pseudomembraneuze colitis (zie rubriek 4.8), die kan gaan van lichte tot dodelijke colitis. Als diarree of colitis geassocieerd met antibioticagebruik vermoed of bevestigd wordt, moet de lopende behandeling met antibacteriële middelen, inclusief clindamycine, stopgezet worden en adequate therapeutische maatregelen onmiddellijk in gang gezet worden. Voor matige tot ernstige gevallen dienen volgende opties te worden overwogen: toediening van vloeistoffen en electrolyten, proteïnesuppletie en behandeling met een antibioticum met klinisch bewezen werkzaamheid tegen colitis door Clostridioides difficile. Geneesmiddelen die de peristaltiek remmen zijn gecontra-indiceerd in dit geval. De diagnose van antibioticagerelateerde colitis wordt meestal gesteld aan de hand van de klinische symptomen. De diagnose kan bevestigd worden door het endoscopisch aantonen van pseudomembraneuze colitis of door de aanwezigheid van Clostridioides difficile en toxines in de stoelgang aan te tonen.

    Geneesmiddelen die de darmmotiliteit stoppen, moeten vermeden worden.

    Clindamycine moet met voorzichtigheid worden voorgeschreven bij personen die vroeger reeds hebben geleden aan gastro‑intestinale aandoeningen, in het bijzonder colitis. Antibiotica-gerelateerde colitis en diarree komen meer voor en onder een ernstigere vorm bij verzwakte en/of oudere patiënten.

    Aangezien clindamycine in het cerebrospinaal vocht niet adequaat diffundeert, mag dit geneesmiddel niet worden toegepast ter behandeling van meningitis (zie rubriek 4.3).

    Als de behandeling wordt verlengd, dienen er lever‑ en nierfunctietesten te worden uitgevoerd.

    Acuut nierletsel, waaronder acuut nierfalen, is zelden gemeld. Bij patiënten met een reeds bestaande nierfunctiestoornis of patiënten die gelijktijdig nefrotoxische geneesmiddelen gebruiken, moet worden overwogen de nierfunctie te controleren (zie rubriek 4.8).

    Het gebruik van clindamycinefosfaat kan de verspreiding van niet-gevoelige micro-organismen, vooral gisten, bevorderen.

    Intraveneuze toediening: Clindamycinefosfaat mag niet onverdund als intraveneuze bolus worden ingespoten, maar dient via het infuus te worden toegediend over een periode van ten minste 10 ‑ 60 minuten (zie rubriek 4.2).

    Orale capsules: Vanwege het risico op oesofagitis en slokdarmulcus is het belangrijk ervoor te zorgen dat de richtlijnen voor toediening worden nageleefd (zie rubrieken 4.2 en 4.8).

    Het is gebleken dat clindamycine neuromusculair blokkerende eigenschappen bezit, die de werking van andere neuromusculaire blokkers kunnen versterken. Bij patiënten die met dergelijke middelen worden behandeld dient clindamycine dus met voorzichtigheid te worden gebruikt (zie rubriek 4.5).

    Clindamycinefosfaat dient met voorzichtigheid te worden toegediend aan overgevoelige patiënten.

    Bij patiënten met ernstige nierstoornissen en/of ernstige leveraandoeningen gepaard gaande met ernstige metabole afwijkingen, dient clindamycine voorzichtig te worden toegepast. Wanneer hoge doses vereist zijn, moeten de clindamycineserumspiegels worden bepaald (zie rubriek 4.2).

    De harde capsules bevatten lactose en dienen niet gebruikt te worden bij patiënten met zeldzame erfelijke aandoeningen als galactose-intolerantie, Lapp lactasedeficiëntie of glucose-galactose malabsorptie.

    De granulaten voor orale suspensie bevatten sucrose (1,8 g per 5 ml) en dienen niet gebruikt te worden bij patiënten met zeldzame erfelijke aandoeningen als fructose-intolerantie, glucose-galactose malabsorptie of sucrase-isomaltase insufficiëntie.

    De granulaten voor orale suspensie bevatten ethylparahydroxybenzoaat dat allergische reacties kan veroorzaken (wellicht vertraagd).

    De oplossing voor injectie bevat minder dan 1 mmol (23 mg) natrium per dosis, dat wil zeggen dat het in wezen “natriumvrij” is.

In vitro kan tussen clindamycine en erythromycine een antagonisme (induceerbare resistentie) worden aangetoond voor een aantal bacteriestammen die resistent zijn voor macroliden. Omwille van een mogelijke klinische impact mogen deze beide geneesmiddelen niet gelijktijdig worden gebruikt tenzij er adequate gevoeligheidstesten werden uitgevoerd.

Er is aangetoond dat clindamycine als het per injectie wordt toegediend, neuromusculair blokkerende eigenschappen heeft, wat de werking van andere neuromusculaire blokkers kan versterken. Daarom dient clindamycine met voorzichtigheid te worden gebruikt bij patiënten die worden behandeld met middelen als vecuronium, rocuronium, gentamycine, rapacuronium (met magnesium) of pancuronium. Synergistische effecten van andere antibiotica samen met clindamycine op neuromusculaire blokkers zijn beschreven. Bijzondere zorgvuldigheid is daarom vereist wanneer zowel antibiotica als spierverslappers worden gebruikt, omdat het synergistische effect door het gecombineerde gebruik kan leiden tot een diepere spierverslapping en tot trager herstel.

Clindamycine wordt voornamelijk gemetaboliseerd door CYP3A4 en in mindere mate door CYP3A5 tot zijn belangrijkste metaboliet, clindamycinesulfoxide, en zijn minder belangrijke metaboliet, N‑desmethylclindamycine. De klaring van clindamycine kan dus worden vertraagd door remmers van CYP3A4 en CYP3A5 (bijv. ritonavir, lopinavir, indinavir, cobicistat, ketoconazol, itraconazol, voriconazol, posaconazol, clarithromycine, telithromycine, pompelmoessap, nefazodon) en versneld door inductoren van deze iso-enzymen. In aanwezigheid van krachtige inductoren van CYP3A4 zoals rifampicine, dient toezicht te worden gehouden op een verlies van werkzaamheid.

Volgens in vitro studies is clindamycine geen remmer van CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19, CYP2E1 of CYP2D6 en slechts een matige remmer van CYP3A4. Het is dus onwaarschijnlijk dat er klinisch relevante interacties bestaan tussen clindamycine en gelijktijdig toegediende geneesmiddelen die worden gemetaboliseerd door deze CYP-enzymen.

Vitamine K-antagonisten
Verhoogde waarden van bloedstollingstesten (PT/INR) en/of bloeding zijn gemeld bij patiënten behandeld met clindamycine in combinatie met een vitamine K-antagonist (b.v. warfarine, acenocoumarol en fluindione). Bloedstollingstesten dienen daarom regelmatig gecontroleerd te worden bij patiënten die met vitamine K-antagonisten behandeld worden.

Zwangerschap

Er zijn beperkte data beschikbaar wat betreft het gebruik van clindamycine bij zwangere vrouwen gedurende het eerste trimester van de zwangerschap. Clindamycine dringt door de placenta. Tijdens klinische studies bij zwangere vrouwen werd het gebruik van Dalacin C en de systemische toediening van clindamycine gedurende het tweede en derde trimester niet in verband gebracht met een toegenomen frequentie van geboorteafwijkingen. Dierproeven hebben geen directe of indirecte schadelijke effecten op de vruchtbaarheid aangetoond (zie rubriek 5.3).

De volgende stelling geldt enkel voor de oplossing voor injectie. Benzylalcohol kan door de placenta dringen (zie rubriek 4.4).

Als voorzorgsmaatregel wordt het gebruik van Dalacin C tijdens het eerst trimester van de zwangerschap afgeraden. Het gebruik van Dalacin C tijdens het tweede en derde trimester van de zwangerschap kan overwogen worden na vaststelling van de juiste diagnose door de arts.

Borstvoeding

Clindamycine werd na orale en parenterale toediening teruggevonden in de moedermelk, in concentraties van < 0,5 tot 3,8 µg/ml (50 tot 100% van het serumgehalte wordt in de moedermelk bereikt (zie rubriek 5.2)).

Clindamycine kan bijwerkingen veroorzaken van de maag- en darmflora bij zuigelingen die borstvoeding krijgen, zoals diarree of bloed in de ontlasting of huiduitslag. De voordelen van borstvoeding voor de ontwikkeling en de gezondheid van het kind moeten worden afgewogen tegen de klinische behoefte van de moeder aan behandeling met clindamycine en de eventuele bijwerkingen van clindamycine voor de zuigeling die borstvoeding krijgt of de onderliggende ziekte van de moeder. Indien mogelijk mag Dalacin C niet worden gebruikt tijdens de borstvoeding.
Als de moeder die borstvoeding geeft clindamycine via de orale of intraveneuze weg moet krijgen, kan men de borstvoeding tijdelijk onderbreken gedurende de duur van de behandeling van de moeder. Als tijdens de borstvoeding clindamycine via de orale weg wordt gegeven, dient de zuigeling nauwlettend gecontroleerd te worden om eventuele bijwerkingen van het geneesmiddel te detecteren. Als zich bijwerkingen voordoen, moet de borstvoeding worden onderbroken.

Vruchtbaarheid

Vruchtbaarheidsonderzoeken bij ratten met oraal toegediend clindamycine brachten geen effecten op de vruchtbaarheid of het copulatievermogen aan het licht (zie rubriek 5.3). Er zijn geen gegevens over de vruchtbaarheid bij de mens.

Clindamycine heeft geen of een verwaarloosbare invloed op de rijvaardigheid en op het vermogen om machines te bedienen.

Clindamycinetoxiciteit is niet dosisgebonden. Bij een overdosering zijn er geen specifieke symptomen. Hemodialyse en peritoneale dialyse zijn niet effectief om clindamycine uit het serum te verwijderen.

5  FARMACOLOGISCHE EIGENSCHAPPEN

Farmacotherapeutische categorie: antibiotica voor systemisch gebruik - lincosamiden
ATC code: J01F F 01

Het werkzame bestanddeel is clindamycine, een semi‑synthetisch antibioticum verkregen door 7‑(S)‑chlorosubstitutie van de 7‑(R)‑hydroxylgroep van lincomycine.

Werkingsmechanisme

Clindamycine is een lincosamide-antibioticum dat de bacteriële eiwitsynthese remt. Het bindt zich aan de 50S-subunit van het ribosoom en beïnvloedt daarmee de verbinding en het overdrachtsproces. Hoewel clindamycinefosfaat en clindamycinepalmitaathydrochloride in vitro inactief zijn, zet de snelle in vivo hydrolyse deze molecule in actief antibiotisch clindamycine om. Bij de gebruikelijke doses vertoont clindamycine in vitro een bacteriostatische activiteit.

FK-FD relatie(s)

De werkzaamheid hangt samen met de periode tijdens welke de concentratie van het middel hoger is dan de minimale inhiberende concentratie (MIC) van het pathogeen (T%/MIC).

Resistentie

De resistentie tegen clindamycine is vaak te wijten aan mutaties ter hoogte van de antibiotische rRNA-bindingsplaats of aan de methylering van bepaalde nucleotiden in de 23S-RNA-subunit van de 50S-ribosomale subunit. Deze alteraties kunnen in vitro kruisresistentie bepalen tegen macroliden en streptograminen B (MLS-fenotype B). De resistentie is soms te wijten aan modificaties van ribosoomeiwitten. De resistentie tegen clindamycine kan worden geïnduceerd door macroliden in de bacteriële isolaten die resistent zijn tegen macroliden. De induceerbare resistentie kan worden aangetoond met behulp van een agardiffusietest (D-zonetest) of in een bouillon. Modificatie van het antibioticum en van de actieve efflux zijn resistentiemechanismen die minder vaak werden waargenomen. Er bestaat een volledige kruisresistentie tussen clindamycine en lincomycine. Net zoals met vele antibiotica varieert de resistentie-incidentie in functie van de bacteriesoorten en de geografische regio. De resistentie-incidentie tegen clindamycine is veel groter bij stafylokokkenisolaten die resistent zijn tegen meticilline en bij pneumokokkenisolaten die resistent zijn tegen penicilline dan bij organismen die gevoelig zijn voor deze middelen.
Clindamycine kan nog worden gebruikt voor een kortdurende behandeling van minder ernstige infecties van de huid en weke delen, omdat het weinig waarschijnlijk is dat zich tijdens de behandeling een constitutieve resistentie ontwikkelt.

Antibacteriële activiteit in combinatie met andere antibacteriële middelen

Er werd een antagonisme aangetoond tussen clindamycine en erythromycine en chemisch verwante macroliden. Clindamycine vertoont geen antagonisme met penicillinen.

Klinische werkzaamheid tegen specifieke pathogenen

Gevoeligheidstestbreekpunten
Het Europees Comité voor tests op antimicrobiële resistentie (EUCAST) heeft voor clindamycine interpretatiecriteria voor gevoeligheidstests vastgesteld met betrekking tot de MRC (minimale remmende concentratie). U kunt die criteria raadplegen via de volgende link: https://www.ema.europa.eu/documents/other/minimum-inhibitory-concentration-mic-breakpoints_en.xlsx

Prevalentie van verworven resistentie
De prevalentie van verworven resistentie kan voor bepaalde soorten geografisch en in de loop van de tijd variëren, en lokale informatie over resistentie is wenselijk, met name bij de behandeling van ernstige infecties. Zo nodig moet deskundig advies worden ingewonnen als de lokale prevalentie van resistentie zodanig is dat de bruikbaarheid van het middel voor de behandeling van ten minste een aantal soorten twijfelachtig is.

Absorptie

Clindamycine wordt na toediening per os snel en vrijwel volledig (90%) geresorbeerd. In onderstaande tabel worden de gemiddelde plasmaspiegels beschreven, bekomen na orale toediening van 150 mg bij volwassenen.

Voor het clindamycinepalmitaat wordt een serumpiek bereikt in dezelfde tijd als het hydrochloride. Aan kinderen werd oraal respectievelijk 2, 3 en 4 mg clindamycinepalmitaat per kg lichaamsgewicht om de 6 uur toegediend; 1 uur na de eerste toediening werden serumpieken van respectievelijk 1,2; 2,2 en 2,4 µg/ml waargenomen. Bij de vijfde toediening werd een steady state bereikt. Met bovenstaande doseringsschema's mogen serumpieken van respectievelijk 2,5; 3,0 en 3,8 µg/ml worden verwacht. De geresorbeerde hoeveelheid na toediening per os wordt niet significant beïnvloed door gelijktijdige voedselinname. De resorptie kan hierdoor wel enigszins worden vertraagd.

Eén tot 3 uur na intramusculaire injectie van 600 mg clindamycinefosfaat worden clindamycineserumpieken waargenomen van 9 µg/ml. Na intraveneuze infusie van respectievelijk 300 mg in 10 min., en 600 mg in 20 min., wordt op het einde van de infusie een serumpiek verkregen van respectievelijk 7 µg/ml en 10 µg/ml.

Tabel 1 geeft de gemiddelde serumspiegels na toediening van clindamycinefosfaat. Clindamycineserumspiegels kunnen boven de in vitro MIC's voor de meeste gevoelige kiemen worden gehandhaafd door toediening van clindamycinefosfaat om de 8 tot 12 uur bij volwassenen of om de 6 tot 8 uur bij kinderen door een continue IV infusie. Steady state wordt bereikt na de derde dosis.

Tabel 1

Dosis              Clindamycine  Clindamycinefosfaat
                    µg/ml    µg/ml
Volwassenen (na steady state)
300 mg IV in 10 min. om de 8 u.       7    15
600 mg IV in 20 min. om de 8 u.    10    23
600 mg IV in 30 min. om de 6 u.    10,9  
600 mg IV in 30 min. om de 8 u.    10,8
900 mg IV in 30 min. om de 8 u.    14,1
900 mg IV in 30 min. om de 12 u.    11    29
1.200 mg IV in 45 min. om de 12 u.    14    49
300 mg IM om de 8 u.            6      3
600 mg IM om de 12 u.            9      3

Dosis              Clindamycine
                    µg/ml
Kinderen (eerste dosis) (1)
5‑7 mg/kg IV in 1 u.        10
3‑6 mg/kg IM                  4
5‑7 mg/kg IM                 8

(1) Patiënten in deze groep werden behandeld voor bestaande infecties.

Distributie

De eiwitbinding ligt tussen 40 en 90% van de toegediende dosis. Geen accumulatie kon worden vastgesteld bij orale toediening.

Clindamycine dringt gemakkelijk door in de meeste lichaamsvochten en weefsels. In het botweefsel wordt ca. 40% (20‑75%) van de serumpiek bereikt, in de moedermelk 50‑100%, in het synoviaal vocht 50%, in het sputum 30‑75%, in het peritoneaal vocht 50%, in het foetale bloed 40%, in pus 30%, in het pleuraal vocht 50‑90%. Clindamycine dringt echter niet door in het cerebrospinaal vocht, ook niet in geval van meningitis.

Biotransformatie

Clindamycine heeft een halfwaardetijd van ca. 1,5 –3,5 uur. Deze wordt enigszins verlengd bij patiënten met sterk gereduceerde lever‑ of nierfunctie. Het doseringsschema hoeft echter niet te worden aangepast bij matig ernstige nier‑ of leverfunctiestoornissen.

Clindamycine wordt relatief sterk gemetaboliseerd.

In vitro studies van de lever bij de mens en intestinale microsomen wijzen erop dat clindamycine voornamelijk wordt geoxideerd door CYP3A4, met een geringe bijdrage van CYP3A5, waarbij clindamycinesulfoxide en een minder belangrijke metaboliet, N-desmethylclindamycine, worden gevormd.

Eliminatie

De uitscheiding in de urine bedraagt 10 tot 20% en in de feces ongeveer 4% in microbiologisch actieve vorm. Het overige wordt uitgescheiden als biologisch niet‑actieve metabolieten. De uitscheiding gebeurt vooral via gal en feces.

Obese pediatrische patiënten van 2 tot jonger dan 18 jaar en obese volwassenen van 18 tot 20 jaar
Een analyse van farmacokinetische gegevens bij obese pediatrische patiënten van 2 tot jonger dan 18 jaar en obese volwassenen van 18 tot 20 jaar heeft aangetoond dat de klaring en het distributievolume van clindamycine genormaliseerd naar het totale lichaamsgewicht vergelijkbaar zijn, ongeacht de obesitas.

Fertiliteitsstudies bij ratten die oraal tot 300 mg/kg/dag (ongeveer 1.1 keer de hoogste aanbevolen dosis bij de mens gebaseerd op mg/m²) toegediend kregen, brachten geen nadelige effecten op de fertiliteit of op het paringsvermogen aan het licht.

Bij orale embryo foetale ontwikkelingsstudies bij ratten en bij subcutane embryo foetale ontwikkelingsstudies bij ratten en konijnen werd er geen ontwikkelingstoxiciteit geobserveerd behalve aan dosissen die maternale toxiciteit uitlokken.

Dalacin C 150 mg harde capsules:
Inhoud van de capsule: maïszetmeel, lactosemonohydraat, talk, magnesiumstearaat.
Capsule: titaandioxide (E 171), zwarte drukinkt, gelatine.

Dalacin C 300 mg harde capsules:
Inhoud van de capsule: maïszetmeel, lactosemonohydraat, talk, magnesiumstearaat.
Capsule: erythrosine (E 127), indigokarmijn (E 132), titaandioxide (E 171), zwarte drukinkt, gelatine.

Dalacin C granulaat voor orale suspensie:
sucrose, ethylparahydroxybenzoaat, poloxameer, kunstmatig kersenaroma der. nr. 42/740, simethicone.

Dalacin C oplossing voor injectie:
benzylalcohol, dinatriumedetaat, water voor injecties.

De volgende geneesmiddelen zijn fysisch onverenigbaar met de clindamycinefosfaat oplossing voor injectie: ampicilline, natriumfenytoïne, barbituraten, aminofylline, calciumgluconaten, magnesiumsulfaat, natriumceftriaxone en ciprofloxacine.

VERENIGBAARHEDEN:
Oplossingen van clindamycinefosfaat in dextrose 5% in water en in natriumchlorideoplossingen, waaraan één van de volgende antibiotica in gebruikelijke concentratie wordt toegevoegd, blijven minstens 24 uur stabiel: amikacinesulfaat, aztreonam, cefamandolenafaat, natriumcefazoline, natriumcefotaxime, natriumcefoxitine, natriumceftazidime, natriumceftizoxime, gentamicinesulfaat, netilmicinesulfaat, piperacilline en tobramycine.
De verenigbaarheid en de stabiliteit van deze mengsels kan variëren afhankelijk van de concentratie en andere voorwaarden.

Harde capsules: 5 jaar
Granulaat voor orale suspensie: 3 jaar. Na reconstitutie kan de suspensie voor oraal gebruik gedurende 14 dagen gebruikt worden.Oplossing voor injectie: 2 jaar

Harde capsules en oplossing voor injectie:
Bewaren bij kamertemperatuur (15°‑25°C).

Granulaat voor orale suspensie:
Bewaren bij kamertemperatuur (15°-25°C)
Voor de bewaarcondities van het geneesmiddel na reconstitutie, zie rubriek 6.6

Harde capsules:
    Verpakking van 4, 8, 10, 12 16, 20, 24, 25, 30, 40, 100 en 500 harde capsules van 150 mg in PVC/Aluminium blisterverpakking.
    Verpakking van 4, 8, 12, 16, 20, 24, 30, 32, 60, 100 en 500 harde capsules van 300 mg in PVC/Aluminium blisterverpakking.

Granulaat voor orale suspensie:
    Fles van 20 ml, 30 ml, 16 x 30 ml, 40 ml, 60 ml, 80 ml en 200 ml suspensie van 75 mg/5 ml na reconstitutie.

Oplossing voor injectie
Dalacin C 300 mg:
    Verpakking van 1, 3, 5, 10 en 25 ampullen van 2 ml.
Dalacin C 600 mg:
    Verpakking van 1, 3, 5, 6, 10 en 25 ampullen van 4 ml.
Dalacin C 900 mg:
    Verpakking van 1, 3, 6, 10 en 25 ampullen van 6 ml.

Niet alle genoemde verpakkingsgrootten worden in de handel gebracht.

AANWIJZINGEN VOOR HET OPENEN VAN DE AMPUL – OPLOSSING VOOR INJECTIE
Oefen druk uit op de ampul met het puntje naar u gekeerd, zoals aangegeven op de tekening.

AANWIJZINGEN VOOR RECONSTITUTIE – GRANULAAT VOOR ORALE SUSPENSIE
Voorafgaand aan de toediening van het geneesmiddel aan de patiënt, moet 60 ml gezuiverd water worden toegevoegd om de orale suspensie te reconstitueren. Voeg een groot deel van het gezuiverde water toe en schud krachtig, voeg de rest van het water toe en schud tot de suspensie homogeen is.
De gereconstitueerde suspensie niet in de koelkast bewaren.

Al het ongebruikte geneesmiddel of afvalmateriaal dient te worden vernietigd overeenkomstig lokale voorschriften.

Datum van eerste verlening van de vergunning:
Dalacin C 150 mg harde capsules: 26/03/1970
Dalacin C 300 mg harde capsules: 24/09/1974
Dalacin C 75 mg/5 ml granulaat voor orale suspensie: 14/10/1971
Dalacin C 300, 600 en 900 mg oplossing voor injectie: 02/07/1974

Datum van laatste verlenging: 06/01/2009