Dit product bevat benzylalcohol dat mogelijk toxisch is wanneer het lokaal wordt toegediend op neuraal weefsel (zie ‘Pediatrische patiënten’ hieronder).

Hoewel kristallen van adrenale steroïden in de huid inflammatoire reacties onderdrukken, kan hun aanwezigheid desintegratie van cellulaire elementen en fysisch-chemische veranderingen in de basissubstantie van het bindweefsel veroorzaken. De zelden daaruit voortkomende dermale en/of subdermale veranderingen kunnen op de plaats van de injectie inzinkingen in de huid veroorzaken. De ernst van deze reactie hangt af van de hoeveelheid ingespoten adrenale steroïden. De regeneratie is meestal volledig na enkele maanden of nadat alle kristallen van het adrenale steroïd geabsorbeerd zijn.

Om dermale of subdermale atrofie zoveel mogelijk te beperken, moet erop gelet worden de aanbevolen dosissen niet te overschrijden. Indien mogelijk moeten meerdere kleine injecties op de plaats van het letsel uitgevoerd worden. De intra-articulaire en intramusculaire injectietechniek dient ook voorzorgen te omvatten tegen injectie of doorsijpelen in de dermis. Methylprednisolonacetaat met lidocaïne mag niet worden toegediend via andere toedieningswegen dan die welke worden vermeld in rubriek 4.1. Het is van essentieel belang dat tijdens de toediening van methylprednisolonacetaat met lidocaïne de gepaste techniek wordt toegepast en dat alle noodzakelijke voorzorgsmaatregelen worden getroffen om een correcte diffusie van het geneesmiddel te garanderen.

Er werden ernstige bijwerkingen gemeld in combinatie met de volgende gecontra-indiceerde toedieningswegen: intrathecaal/epiduraal (zie rubriek 4.8). De nodige voorzorgsmaatregelen dienen genomen te worden om intravasculaire injectie te vermijden.

Het gebruik van één flacon DEPO‑MEDROL + Lidocaïne om meerdere dosissen toe te dienen vereist bijzondere voorzorgen om besmetting te voorkomen (zie rubriek 6.6).
 
Er bestaan bepaalde aanwijzingen dat benzalkoniumchloride geen adequaat antisepticum is voor het steriliseren van multidose injectieflacons. Een polyvidon‑joodoplossing of een gelijkaardig product wordt aanbevolen voor het reinigen van de dop van de injectieflacon alvorens de inhoud op te zuigen (zie rubriek 6.6).

Intra-articulair gebruik
Bij intra-articulaire en/of andere lokale toedieningen is een strikt steriele techniek noodzakelijk om iatrogene infecties te vermijden.
Na intra‑articulaire toediening van corticosteroïden dient overdadig gebruik van de gewrichten, waarbij symptomatisch voordeel werd verkregen, te worden vermeden. Verwaarlozen van deze voorzorg kan de gunstige invloed van de steroïden niet enkel te niet doen, maar zelfs de beschadiging van het gewricht verergeren. Injecties in onstabiele gewrichten zijn niet aangewezen. Herhaalde intra‑articulaire injecties kunnen in sommige gevallen instabiliteit van de gewrichten tot gevolg hebben. Eventuele verslechtering kan radiografisch worden vastgesteld.
De bijsluiter van het anestheticum dient zorgvuldig te worden gelezen en alle nodige voorzorgen dienen genomen te worden wanneer vóór injectie van DEPO‑MEDROL + Lidocaïne een lokaal anestheticum gebruikt wordt.

De volgende bijkomende voorzorgen dienen getroffen te worden bij parenterale toediening van corticosteroïden. Intrasynoviale injectie van corticosteroïden kan zowel systemische als lokale effecten hebben. Intramusculaire toediening van methylprednisolonacetaat met lidocaïne geeft geen bijkomend voordeel. Wanneer een parenterale corticosteroïdtherapie voor aanhoudende systemische werking gewenst is, dient enkel methylprednisolonacetaat toegediend te worden.

Om elke mogelijkheid van een infectie uit te sluiten, moet de gewichtsvloeistof aan een adequaat onderzoek worden onderworpen. Een duidelijke vermeerdering van de pijn, gepaard met plaatselijke zwelling, verdere beperking van de gewrichtsmobiliteit, koorts en malaise zijn mogelijke symptomen van septische artritis. Wanneer deze verwikkeling voorkomt en de diagnose van sepsis bevestigd wordt, moet de lokale behandeling met injecties met glucocorticosteroïden worden stopgezet en moet een adequate antimicrobiële behandeling ingesteld worden.

In geval van vooraf aanwezige gewrichtsinfecties dienen lokale steroïdinjecties vermeden te worden.

Om infectie of contaminatie te voorkomen, is een steriele techniek noodzakelijk.

Immunosuppressieve effecten/toegenomen vatbaarheid voor infecties
Corticosteroïden kunnen de vatbaarheid voor infecties verhogen of bepaalde infectiesymptomen maskeren en tijdens hun gebruik kunnen nieuwe infecties ontstaan. Onder invloed van corticosteroïden kan de weerstand verminderen en kan de lokalisatie van de infectie moeilijk blijken. Infecties die worden veroorzaakt door eender welke ziekteverwekker, zoals bacteriën, virussen, schimmels, protozoa of wormen, overal in het lichaam, kunnen geassocieerd zijn met het gebruik van corticosteroïden, alleen of in combinatie met andere immunosuppressieve stoffen die een effect hebben op de cellulaire immuniteit, de humorale immuniteit of de werking van de neutrofielen. Deze infecties kunnen matig, ernstig en in sommige gevallen fataal zijn. Naarmate de corticosteroïddosis hoger is, doen er zich meer infectiecomplicaties voor. Bij acute infectie niet intrasynoviaal, intrabursaal of intratendineus toedienen voor een lokaal effect.
Patiënten die worden behandeld met immunosuppressieve geneesmiddelen zijn vatbaarder voor infecties dan gezonde individuen. Bijvoorbeeld windpokken en mazelen kunnen een ernstiger of zelfs fataal verloop hebben bij kinderen en volwassenen die niet immuun zijn en corticosteroïden krijgen.

Toediening van levende of levende verzwakte vaccins is niet aanbevolen bij patiënten die immunosuppressieve dosissen corticosteroïden toegediend krijgen. Dode of geïnactiveerde vaccins en biogenetische vaccins mogen wel worden toegediend bij patiënten die immunosuppressieve dosissen corticosteroïden ontvangen; de reactie op deze vaccins kan echter verminderd zijn of zelfs niet werkzaam blijken. Bij patiënten die niet-immunosuppressieve dosissen van corticosteroïden ontvangen, mogen de nodige immunisatieprocedures ondernomen worden.

Het gebruik van DEPO-MEDROL + Lidocaïne bij actieve tuberculose moet beperkt worden tot de gevallen van fulminerende of gedissemineerde tuberculose, waarbij het corticosteroïd wordt toegediend in combinatie met een adequaat tuberculostaticum. Patiënten met latente tuberculose of een positieve tuberculinereactie dienen van nabij te worden gevolgd, aangezien een corticotherapie kan leiden tot reactivatie van de ziekte. Tijdens langdurige corticosteroïdtherapie dienen deze patiënten een chemoprofylactische behandeling te ontvangen.

Het optreden van Kaposi’s sarcoom werd gemeld bij patiënten die behandeld werden met corticosteroïden. Stopzetting van de behandeling met corticosteroïden kan tot klinische remissie leiden.

Over de rol van corticosteroïden in septische shock bestond in het verleden controverse. In vroege studies werden zowel gunstige als schadelijke effecten gemeld. Recenter werd gesuggereerd dat bijkomende corticosteroïden gunstig zouden zijn bij patiënten met bevestigde septische shock die bijnierinsufficiëntie vertonen. Het routinematig gebruik ervan bij septische shock is echter niet aanbevolen. Een systematisch onderzoek naar een korte kuur met hoge dosissen corticosteroïden ondersteunde het gebruik ervan niet. Maar meta-analysen en een review suggereren dat langere kuren (5‑11 dagen) met lage dosissen corticosteroïden de mortaliteit zouden kunnen verlagen, vooral bij patiënten met vasopressorafhankelijke septische shock.

Effecten op het immuunsysteem
Allergische reacties zijn mogelijk.
Omdat zeldzame gevallen van huidreacties en anafylactische/anafylactoïde reacties zijn opgetreden bij patiënten die werden behandeld met corticosteroïden, dienen de nodige voorzorgsmaatregelen genomen te worden vooraleer het middel toe te dienen, vooral wanneer de patiënt een voorgeschiedenis heeft van allergie voor geneesmiddelen.

Endocriene effecten
Bij patiënten die corticosteroïden nemen en die onder ongewone stress staan, kan een verhoogde dosis van snelwerkende corticosteroïden vóór, tijdens en na de stresserende situatie vereist zijn.

Farmacologische dosissen glucocorticoïden die langdurig worden toegediend, kunnen leiden tot onderdrukking van de hypothalamus-hypofyse-bijnieras (HHB) (secundaire bijnierinsufficiëntie). De ernst en de duur van de ontstane bijnierinsufficiëntie variëren van patiënt tot patiënt en zijn afhankelijk van de dosis, de frequentie, het tijdstip van toediening en de duur van de glucocorticoïdtherapie.

Een ‘steroïdontwenningssyndroom’, dat schijnbaar niet is gerelateerd aan bijnierinsufficiëntie, kan ook optreden na een plotse stopzetting van de glucocorticoïden. Dit syndroom omvat symptomen als anorexia, misselijkheid, braken, lethargie, hoofdpijn, koorts, gewrichtspijn, afschilfering, myalgie, gewichtsverlies en/of hypotensie. Deze effecten zijn vermoedelijk te wijten aan de plotse verandering in de glucocorticoïdconcentratie, en niet zozeer aan lage corticosteroïdconcentraties.

Omdat glucocorticoïden het Cushing-syndroom kunnen veroorzaken of verergeren, moeten glucocorticoïden worden vermeden bij patiënten met het Cushing-syndroom.

Het effect van corticosteroïden wordt versterkt bij patiënten met hypothyroïdie.

Voeding en stofwisseling
Corticosteroïden, inclusief methylprednisolon, kunnen de bloedsuikerspiegel verhogen, reeds bestaande diabetes verergeren en patiënten onder langdurige corticosteroïdtherapie voorbeschikken voor diabetes mellitus.
Latente diabetes kan ook optreden of de dosis insuline/orale antidiabetica moet mogelijk worden verhoogd.

Psychiatrische effecten
Bij gebruik van corticosteroïden kunnen psychische stoornissen optreden, gaande van euforie, slapeloosheid, stemmingswisselingen, persoonlijkheidsveranderingen en ernstige depressie tot psychotische verschijnselen. Daarnaast kunnen emotionele instabiliteit of psychotische neigingen worden verergerd door corticosteroïden.

Met systemische steroïden kunnen potentieel ernstige psychiatrische bijwerkingen optreden. De symptomen verschijnen doorgaans binnen enkele dagen of weken na het begin van de behandeling. De meeste reacties verdwijnen na een dosisverlaging of stopzetting van de behandeling, hoewel in sommige gevallen een specifieke behandeling noodzakelijk kan zijn.
Er zijn psychologische effecten gemeld bij stopzetting van corticosteroïden; de frequentie daarvan is niet bekend. Patiënten/zorgverleners moeten worden aangemoedigd om een arts te raadplegen als zich bij de patiënt psychologische symptomen ontwikkelen, vooral als een depressieve stemming of zelfmoordgedachten worden vermoed. Patiënten/zorgverleners moeten alert zijn voor mogelijke psychiatrische stoornissen die kunnen voorkomen tijdens of onmiddellijk na een dosisverlaging/stopzetting van systemische steroïden.

Effecten op het zenuwstelsel
Corticosteroïden moeten met voorzichtigheid worden gebruikt bij patiënten met toevallen.

Corticosteroïden moeten met voorzichtigheid worden gebruikt bij patiënten met myasthenia gravis (zie ook de verklaring over myopathie in onderstaande paragraaf ‘Effecten op het skeletspierstelsel’).
Er zijn meldingen geweest van epidurale lipomatose bij patiënten die corticosteroïden namen, meestal bij langdurig gebruik in hoge dosissen.

Effecten op de ogen
Langdurig gebruik van corticosteroïden kan leiden tot cataracta posterior subcapsularis en nucleair cataract (vooral bij kinderen), exoftalmie of verhoogde intraoculaire druk, wat kan resulteren in glaucoom met mogelijke beschadiging van de gezichtszenuwen en kan het ontstaan bevorderen van secundaire ooginfecties door schimmels of virussen.

In verband met het risico van corneaperforatie dienen corticosteroïden in geval van herpes simplex ocularis en zona met oculaire verschijnselen voorzichtig te worden aangewend.

Visusstoornis kan worden gemeld bij systemisch en topisch gebruik van corticosteroïden. Indien een patiënt symptomen ontwikkelt zoals wazig zien of andere visusstoornissen, dient te worden overwogen de patiënt door te verwijzen naar een oogarts ter beoordeling van mogelijke oorzaken waaronder cataract, glaucoom of zeldzame ziekten zoals centrale sereuze chorioretinopathie (CSCR) die zijn gemeld na gebruik van systemische en topische corticosteroïden.
Corticotherapie is geassocieerd met centrale sereuze chorioretinopathie, wat kan leiden tot retinaloslating.

Effecten op het hart
De bijwerkingen van glucocorticoïden op het cardiovasculaire stelsel, zoals dyslipidemie en hypertensie, kunnen behandelde patiënten met bestaande cardiovasculaire risicofactoren voorbeschikken voor bijkomende cardiovasculaire effecten indien hoge dosissen en langdurige kuren worden gebruikt. Corticosteroïden moeten bij deze patiënten dan ook oordeelkundig worden gebruikt en er dient aandacht te worden besteed aan risicowijzigingen en aan het instellen van bijkomende cardiale controle waar nodig.

Systemische corticosteroïden moeten voorzichtig worden gebruikt – en enkel wanneer strikt noodzakelijk, in geval van congestief hartfalen.

Effecten op de bloedvaten
Bij gebruik van corticosteroïden zijn gevallen van trombose, waaronder veneuze trombo-embolie, gemeld. Corticosteroïden moeten daarom voorzichtig worden gebruikt bij patiënten die trombo-embolische aandoeningen hebben of een predispositie hiervoor hebben.

Corticosteroïden moeten voorzichtig worden gebruikt bij patiënten met hypertensie.

Effecten op het maagdarmstelsel
Er bestaat geen universele overeenstemming over de vraag of corticosteroïden als dusdanig verantwoordelijk zijn voor ulcera peptica die optreden tijdens de behandeling. Glucocorticoïdtherapie kan wel de symptomen van ulcus pepticum maskeren, waardoor perforatie of bloedingen kunnen optreden zonder significante pijn. In combinatie met niet-steroïdale anti-inflammatoire geneesmiddelen is het risico op maag- en darmzweren verhoogd.

Bij aspecifieke colitis ulcerosa dienen corticosteroïden voorzichtig te worden aangewend in geval van dreigende perforatie, een abces of andere pyogene infectie. Voorzichtigheid is eveneens geboden bij diverticulitis, recente intestinale anastomose, actieve of latente ulcus pepticum, waar steroïden worden gebruikt als hoofdbehandeling of als adjuvans.

Effecten op de gal en de lever
Hoge dosissen corticosteroïden kunnen acute pancreatitis veroorzaken.

Effecten op het skeletspierstelsel
Het optreden van acute myopathie werd gemeld bij het gebruik van hoge dosissen corticosteroïden. Deze gevallen deden zich het meest voor bij patiënten met stoornissen van de neuromusculaire overdracht (bv. myasthenia gravis) of bij patiënten die gelijktijdig behandeld werden met anticholinergica, zoals neuromusculair-remmende geneesmiddelen (bv. pancuronium). Deze acute myopathie is algemeen; zij kan de oog- en ademhalingsspieren aantasten en leiden tot quadriparesis. Er kan zich een toename van creatinekinase voordoen.
Het kan weken tot jaren duren alvorens een klinische verbetering of herstel na stopzetting van de corticosteroïdbehandeling optreedt.

Osteoporose is een veel voorkomende maar zelden herkende bijwerking geassocieerd met langdurig gebruik van hoge dosissen glucocorticoïden.

Nier- en urinewegaandoeningen
Voorzichtigheid is geboden bij patiënten met gegeneraliseerde sclerose omdat er een verhoogde incidentie van sclerodermale niercrisis is waargenomen met corticosteroïden, waaronder methylprednisolon

Corticosteroïden moeten voorzichtig worden gebruikt bij patiënten met nierinsufficiëntie.

Onderzoeken
Gemiddelde en hoge dosissen hydrocortison of cortison kunnen een verhoging van de bloeddruk, zout- en vochtretentie en een toegenomen kaliumexcretie veroorzaken. De kans dat deze effecten optreden, is kleiner met synthetische derivaten, behalve wanneer ze in hoge dosissen worden toegediend. Een zoutarm dieet en kaliumsupplement kunnen noodzakelijk zijn. Alle corticosteroïden verhogen de calciumexcretie.

Er moet rekening gehouden worden met de corticotherapie bij de interpretatie van een hele reeks biologische testen en parameters (o.a. huidtesten en schildklierhormoonspiegels).

Andere
Aangezien de verwikkelingen die met glucocorticoïdtherapie gepaard gaan, afhankelijk zijn van de dosis en behandelduur, moeten voor ieder individueel geval de risico's worden afgewogen tegen de voordelen teneinde de dosis, de behandelduur en het behandelingsschema (dagelijkse of intermitterende toediening) te bepalen.

Verwacht wordt dat gelijktijdige behandeling met CYP3A-remmers, waaronder geneesmiddelen die cobicistat bevatten, het risico op systemische bijwerkingen zal verhogen. De combinatie moet worden vermeden, tenzij de voordelen zwaarder wegen dan het verhoogde risico op systemische corticosteroïde bijwerkingen, in welk geval patiënten moeten worden gecontroleerd op systemische corticosteroïde bijwerkingen (zie rubriek 4.5).

Acetylsalicylzuur en niet-steroïdale anti-inflammatoire geneesmiddelen moeten voorzichtig worden gebruikt in combinatie met corticosteroïden.

Het optreden van een feochromocytoomcrisis, die fataal kan zijn, is gemeld na de toediening van systemische corticosteroïden. Corticosteroïden mogen alleen worden toegediend aan patiënten met een vermoedelijk of vastgesteld feochromocytoom nadat de risico’s en de voordelen goed tegen elkaar zijn afgewogen.

Informatie over hulpstoffen
Dit geneesmiddel bevat minder dan 1 mmol natrium (23 mg) per ml, dat wil zeggen dat het in wezen ‘natriumvrij’ is.

Pediatrische patiënten
Depo-Medrol + Lidocaïne bevat benzylalcohol (zie rubriek 2).
Benzylalcohol kan allergische reacties veroorzaken. Intraveneuze toediening van benzylalcohol is in verband gebracht met ernstige bijwerkingen en overlijden bij neonaten (‘gasping’-syndroom). De minimale hoeveelheid benzylalcohol waarbij toxiciteit kan optreden is niet bekend. Benzylalcohol mag niet toegediend worden aan een pasgeboren baby (jonger dan 4 weken), tenzij aanbevolen door de arts. Omwille van een verhoogd risico door accumulatie in jonge kinderen, mag benzylalcohol niet langer dan één week gebruikt worden bij jonge kinderen (jonger dan 3 jaar), tenzij geadviseerd door de arts of apotheker (zie rubrieken 4.2 – pediatrische patiënten en 4.3). Grote hoeveelheden moeten met voorzichtigheid en alleen indien nodig worden gebruikt, vooral bij zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven en bij personen met een verminderde lever- of nierfunctie, vanwege het risico op accumulatie en toxiciteit (metabole acidose).
De groei en ontwikkeling van zuigelingen en kinderen die gedurende een lange periode corticosteroïden krijgen, dienen nauwlettend te worden gevolgd. Bij kinderen die gedurende een lange periode dagelijks glucocorticoïden in gesplitste dosissen krijgen, kan een groeistilstand optreden. Het gebruik van een dergelijk behandelschema moet derhalve worden beperkt tot zeer ernstige indicaties.

Met name zuigelingen en kinderen onder langdurige corticosteroïdtherapie lopen risico op een verhoogde intracraniale druk.

Hoge dosissen corticosteroïden kunnen pancreatitis veroorzaken bij kinderen.

Methylprednisolon is een cytochroom (CYP) P450-substraat en wordt voornamelijk gemetaboliseerd door het CYP3A4-enzym. CYP3A4 is het dominante enzym van de talrijkste CYP-subfamilie in de lever van volwassen mensen. Het katalyseert de 6β-hydroxylering van steroïden, de essentiële eerste fase in de stofwisseling van zowel endogene als synthetische corticosteroïden. Ook veel andere moleculen zijn substraten van CYP3A4. Van sommige daarvan (net als van andere geneesmiddelen) is aangetoond dat ze het glucocorticoïdmetabolisme beïnvloeden door inductie (upregulatie) of inhibitie van het CYP3A4- enzym.

CYP3A4-INHIBITOREN, zoals ketoconazol, itraconozol, clarithromycine en pompelmoessap, verminderen doorgaans de klaring in de lever en verhogen de plasmaconcentratie van methylprednisolon. In aanwezigheid van een CYP3A4-inhibitor, moet de dosis methylprednisolon mogelijk worden verlaagd om toxiciteit van de steroïden te vermijden.

CYP3A4-INDUCTOREN, zoals rifampine, carbamazepine, fenobarbital en fenytoïne verhogen doorgaans de klaring in de lever en verlagen de plasmaconcentratie van methylprednisolon. In aanwezigheid van een CYP3A4‑inductor moet de dosis methylprednisolon mogelijk worden verhoogd om het gewenste resultaat te bekomen.

In aanwezigheid van een ander CYP3A4-substraat kan de klaring van methylprednisolon in de lever worden beïnvloed, waardoor een overeenkomstige dosisaanpassing nodig is. Het is mogelijk dat de kans op bijwerkingen geassocieerd met het gebruik van elk geneesmiddel afzonderlijk groter is in geval van gelijktijdige toediening.

Methylprednisolon heeft ook interactie met sommige andere geneesmiddelen die niet door CYP3A4 worden gemetaboliseerd.

Tabel 1 geeft een lijst en beschrijving van de meest voorkomende en/of klinisch relevante geneesmiddeleninteracties en effecten die met methylprednisolon zijn waargenomen.

Tabel 1 Belangrijke interacties met andere geneesmiddelen of stoffen/effecten bij gebruik van methylprednisolon

Zwangerschap
Methylprednisolon:
Bepaalde dierproeven toonden aan dat de toediening van corticosteroïden tijdens de dracht foetale misvormingen kan veroorzaken.
Bij gebrek aan adequate teratologische studies bij de mens mogen glucocorticoïden tijdens de zwangerschap en bij vrouwen die zwanger kunnen worden slechts worden toegepast als de verwachte voordelen van het geneesmiddel belangrijker zijn dan de mogelijke risico’s waaraan de moeder, het embryo of de foetus wordt blootgesteld.
Corticoïden mogen tijdens de zwangerschap slechts in geval van uiterste noodzaak worden gebruikt. Corticosteroïden passeren gemakkelijk de placenta.
In één retrospectieve studie werd een verhoogde incidentie van laag geboortegewicht opgemerkt bij kinderen van wie de moeder corticosteroïden kreeg.

Pasgeborenen van wie de moeder tijdens de zwangerschap behandeld werd met grote hoeveelheden glucocorticoïden, dienen van dichtbij te worden opgevolgd voor tekens van bijnierschorsinsufficiëntie, hoewel neonatale bijnierschorsinsufficiëntie zelden optreedt bij pasgeborenen die in utero werden blootgesteld aan corticosteroïden.

Lidocaïne:
Er is geen adequate reproductieve studie uitgevoerd met lidocaïne bij mensen.
Lidocaïne passeert gemakkelijk de placenta.

Het gebruik van lokale anesthetica, zoals lidocaïne, gedurende de arbeid en bevalling kan gepaard gaan met bijwerkingen bij de moeder en de foetus.

Methylprednisolonacetaat met lidocaïne:
Aangezien geen adequate reproductieve studies met methylprednisolonacetaat met lidocaïne zijn uitgevoerd bij mensen, mag dit geneesmiddel enkel worden toegediend tijdens de zwangerschap na een zorgvuldige voordelen-risico beoordeling voor de moeder en foetus.

Er zijn geen effecten van corticosteroïden op arbeid en bevalling waargenomen.

Cataract werd waargenomen bij zuigelingen van wie de moeder langdurig werd behandeld met corticosteroïden tijdens de zwangerschap.

Benzylalcohol kan de placenta passeren (zie rubriek 4.4).

Borstvoeding
Methylprednisolon:
Corticosteroïden worden uitgescheiden in de moedermelk.
Corticosteroïden die terechtkomen in de moedermelk kunnen de groei onderdrukken en interfereren met de endogene glucocorticoïdproductie bij zuigelingen die borstvoeding krijgen.

Aangezien er geen adequate reproductieve studies met glucocorticoïden zijn uitgevoerd bij mensen, mogen deze geneesmiddelen enkel worden toegediend aan moeders die borstvoeding geven als de voordelen van de therapie opwegen tegen de potentiële risico’s voor de zuigeling.

Lidocaïne:
Lidocaïne wordt uitgescheiden in de moedermelk.

Methylprednisolonacetaat met lidocaïne:
Dit geneesmiddel mag enkel worden toegediend tijdens het geven van borstvoeding na een zorgvuldige voordelen-risico beoordeling voor de moeder en zuigeling.

Vruchtbaarheid
In dieronderzoeken werd aangetoond dat corticosteroïden de vruchtbaarheid aantasten (zie rubriek 5.3).

Het effect van corticosteroïden op de rijvaardigheid en het vermogen om machines te bedienen, is niet systematisch geëvalueerd.

Bijwerkingen zoals duizeligheid, vertigo, visusstoornissen en vermoeidheid zijn mogelijk na behandeling met corticosteroïden. Patiënten die hier last van hebben, mogen niet rijden en geen machines bedienen.

Methylprednisolon:
Meldingen van acute toxiciteit en/of overlijden na overdosering met corticosteroïden zijn zeldzaam. Herhaalde frequente dosissen (dagelijks of verscheidene keren per week) gedurende lange tijd kunnen typische verwikkelingen zoals Cushing-syndroom tot gevolg hebben.
 
In geval van overdosering is er geen specifiek antidotum beschikbaar; de behandeling zal ondersteunend en symptomatisch zijn.

Methylprednisolon is dialyseerbaar.

Lidocaïne:
Overdosering met lidocaïne kan zich uiten in een voorbijgaande stimulatie van het centrale zenuwstelsel met als vroegtijdige symptomen: geeuwen, rusteloosheid, duizeligheid, misselijkheid, braken, dysartrie, ataxie, gehoor- en gezichtsstoornissen. Matige intoxicatie kan eveneens spiertrekkingen en convulsies veroorzaken. Dit kan worden gevolgd door bewustzijnsverlies, ademhalingsdepressie en coma. Bij zeer ernstige intoxicatie die gepaard gaat met een afgenomen myocardiale contractiliteit en vertraagde impulsgeleiding, kan worden verwacht dat hypotensie en cardiovasculaire collaps worden gevolgd door een volledig hartblok en hartstilstand. De behandeling is symptomatisch en, waar van toepassing, kunnen convulsies worden behandeld met diazepam. In geval van ademhalingsdepressie kan beademing worden gebruikt. Hypotensie kan worden behandeld met de toediening van vloeistoffen en dopamine. Bij asystolie kan adrenaline worden toegediend en, indien nodig, kan het implanteren van een pacemaker worden overwogen.

Farmacotherapeutische categorie van methylprednisolonacetaat: glucocorticoïden. ATC-code: H02AB04.

DEPO‑MEDROL + Lidocaïne is een steriele waterige suspensie van het synthetische glucocorticoïd methylprednisolonacetaat en het lokaal anestheticum lidocaïnehydrochloridemonohydraat. Methylprednisolonacetaat is een sterk anti‑inflammatoir glucocorticosteroïd met een langdurige werking. Het inhibeert lokale ontstekingen, veroorzaakt door mechanische, chemische of immunologische factoren. Lidocaïne is een krachtig lokaal anestheticum van het amide-type.

Methylprednisolon:
Methylprednisolonacetaat heeft de algemene eigenschappen van methylprednisolon, maar is minder oplosbaar en wordt minder snel gemetaboliseerd, wat zijn langdurige werking verklaart. Het is krachtiger dan prednisolon en geeft minder aanleiding tot zout‑ en waterretentie, kaliumverlies en hypertensie. In vergelijking met de oudere corticoïden biedt methylprednisolonacetaat, net zoals methylprednisolon, het voordeel eenzelfde anti‑inflammatoire werking te geven met kleinere dosissen. Er wordt aangenomen dat 4,4 mg methylprednisolonacetaat overeenkomt met 20 mg hydrocortison.
Glucocorticoïden diffunderen doorheen de celmembranen en vormen complexen met specifieke receptoren in het cytoplasma. Deze complexen dringen dan in de celkern binnen, binden zich met DNA (chromatine) en stimuleren de transcriptie van boodschapper-RNA en de synthese van diverse enzymen die uiteindelijk verantwoordelijk zouden zijn voor de talrijke effecten die na systemisch gebruik van glucocorticoïden worden waargenomen. De maximale farmacologische werkzaamheid der corticosteroïden wordt later bereikt dan de piekserumspiegels en dit schijnt erop te wijzen dat de meeste effecten van deze geneesmiddelen niet op een rechtstreekse medicamenteuze werking berusten maar wel op een wijziging van de enzymenwerkzaamheid.

Lidocaïne:
Door het verhinderen of verminderen van de geleiding van de zenuwprikkels langsheen de zenuwbanen en ter hoogte van de zenuwuiteinden, veroorzaakt lidocaïnehydrochloridemonohydraat een toestand van ongevoeligheid en pijnstilling zonder dat dit gepaard gaat met een verminderde controle van de motorische zenuwbanen. Na injectie vertoont lidocaïnehydrochloridemonohydraat een snelle werking. Zijn effecten zijn reversibel, meer intens en langduriger dan deze van procaïne.

Er werd geen enkele farmacokinetische studie uitgevoerd met het combinatieproduct van methylprednisolon en lidocaïne. Er zijn echter gegevens beschikbaar van farmacokinetische studies die zijn uitgevoerd met de individuele productbestanddelen (methylprednisolon en lidocaïne).

Absorptie
Methylprednisolon:
Methylprednisolonacetaat wordt tot zijn actieve vorm gehydrolyseerd door serumcholinesterasen

Een interne studie met acht vrijwilligers bepaalde de farmacokinetica van een enkele 40 mg intramusculaire dosis methylprednisolonacetaat. De individuele piekplasmaconcentraties bedroegen gemiddeld 14,8 ± 8,6 ng/ml, het gemiddelde van de individuele piektijden (T_max) bedroeg 7,25 ± 1,04 uur, en de gemiddelde ‘area under the curve’ (AUC) was 1354,2 ± 424,1 ng/ml x u (dag 1-21).

Een intra‑articulaire injectie van 40 mg in beide knieën (totale dosis: 80 mg) geeft na 4 tot 8 uur een serummethylprednisolonpiek van ongeveer 21,5 µg/100 ml.
Na intra‑articulaire toediening diffundeert methylprednisolonacetaat vanuit het gewricht naar de bloedsomloop gedurende ongeveer 7 dagen.

Lidocaïne:
Lidocaïnehydrochloridemonohydraat wordt snel geabsorbeerd vanuit de injectieplaats en verspreidt zich snel in de omliggende weefsels.
De farmacokinetica van lidocaïne na synoviale absorptie na een intra-articulaire bolusinjectie bij patiënten met artroscopie van het kniegewricht werden bestudeerd en er werden verschillende maximale concentratiewaarden (C_max) gemeld. De C_max-waarden zijn 2,18 µg/ml na 1 uur (serum) en 0,63 µg/ml na 0,5 uur (plasma) na toediening van dosissen lidocaïne van respectievelijk 7 mg/kg en 400 mg. Andere gemelde C_max-waarden in serum zijn 0,69 µg/ml na 5 minuten en 0,278 µg/ml na 2 uur na de toediening van dosissen lidocaïne van respectievelijk 25 ml van 1% en 20 ml van 1,5%.

De farmacokinetische gegevens van lidocaïne na intrabursale en intracystische toediening voor een lokaal effect zijn niet beschikbaar.

Distributie
Methylprednisolon:
Methylprednisolon wordt uitgebreid gedistribueerd in de weefsels, passeert de bloed-hersenbarrière en wordt uitgescheiden in de moedermelk. Het apparente distributievolume bedraagt ongeveer 1,4 l/kg. De plasma-eiwitbinding van methylprednisolon in mensen is ongeveer 77%.
Bij de mens vertoont methylprednisolon een zwakke binding met albumine en transcortine

Lidocaïne:
De binding van lidocaïne aan plasma-eiwitten is concentratieafhankelijk, en de binding neemt af wanneer de concentratie toeneemt. Bij concentraties van 1 tot 5 µg/ml is 60-80% van de lidocaïne eiwitgebonden. De binding is eveneens afhankelijk van de plasmaconcentratie van het α1-zuur-glycoproteïne.

Lidocaïne heeft een distributievolume bij steady-state van 91 l.

Lidocaïne passeert gemakkelijk de placenta en het evenwicht van concentraties ongebonden geneesmiddel wordt snel bereikt. De mate van binding aan plasma-eiwitten in de foetus is minder dan bij de moeder, wat resulteert in een lagere totale plasmaconcentratie bij de foetus.
Lidocaïne gaat over in de cerebrospinale vloeistof.

Biotransformatie
Methylprednisolon:
Bij mensen wordt methylprednisolon in de lever gemetaboliseerd tot inactieve metabolieten; de belangrijkste zijn 20α-hydroxymethylprednisolon en 20β-hydroxymethylprednisolon. Metabolisme in de lever vindt primair plaats via CYP3A4. In rubriek 4.5 worden de interacties van geneesmiddelen vermeld op basis van het metabolisme dat wordt gemedieerd door CYP3A4.
Methylprednisolon kan, zoals vele CYP3A4-substraten, ook een substraat zijn voor P‑glycoproteïne, een eiwit uit de familie van ABC-transporteiwitten (ATP‑binding cassette), dat een invloed heeft op de weefseldistributie en de wisselwerking met andere geneesmiddelen die gemoduleerd zijn door P-gp.

Lidocaïne:
Lidocaïne wordt hoofdzakelijk in de lever gemetaboliseerd. De belangrijkste metabolieten van lidocaïne zijn mono-ethylglycinexylidide, glycinexylidide, 2,6-dimethylaniline en 4-hydroxy-2,6-dimethylaniline. De N-dealkylering van lidocaïne naar mono-ethylglycinexylidide wordt beschouwd als zijnde gemedieerd door zowel CYP1A2 als CYP3A4. De metaboliet 2,6-dimethylaniline wordt geconverteerd naar 4-hydroxy-2,6-dimethylaniline door CYP2A6 en CYP2E1.

Eliminatie
Methylprednisolon:
De gemiddelde eliminatiehalfwaardetijd voor totaal methylprednisolon bedraagt 1,8 tot 5,2 uur. De totale klaring bedraagt ongeveer 5 tot 6 ml/min/kg. De metabolieten worden in de urine uitgescheiden als glucuroniden, sulfaten en niet-geconjugeerde verbindingen. Deze conjugatiereacties vinden hoofdzakelijk plaats in de lever en ook enigszins in de nieren.

Lidocaïne:
De klaring van lidocaïne in plasma na intraveneuze bolustoediening bedraagt 9 tot 10 ml/min/kg. De eliminatiehalfwaardetijd van lidocaïne na intraveneuze bolusinjectie bedraagt gewoonlijk 1,5 tot 2 uur.
De farmacologische werking van mono-ethylglycinexylidide en glycinexylidide is vergelijkbaar, maar minder krachtig, dan die van lidocaïne. Mono-ethylglycinexylidide heeft een halfwaardetijd van ongeveer 2,3 uur en glycinexylidide heeft een halfwaardetijd van ongeveer 10 uur en kan zich ophopen na langdurige toediening.
Slechts 3% van lidocaïne wordt onveranderd uitgescheiden door de nieren. Ongeveer 73% van lidocaïne wordt waargenomen in de urine als de metaboliet 4-hydroxy-2,6-dimethylaniline.

Speciale populaties

Methylprednisolon:

Geslacht
De klaring van methylprednisolon was bij gezonde vrouwen superieur aan die bij gezonde mannen na intraveneuze toediening van een enkelvoudige dosis: 0,45 versus 0,29 l/u/ kg. Desalniettemin waren er geen verschillen in de farmacodynamische bepalingen.

Ouderen
De klaring van methylprednisolon was bij gezonde oudere mannen (69 tot 82 jaar) zwakker dan bij homologe jongeren (24 tot 37 jaar) na intraveneuze toediening van een enkelvoudige dosis: 0,24 versus 0,36 l/u/ kg.

Pediatrische patiënten
De klaring van methylprednisolon is licht gerelateerd aan de leeftijd. Jongere proefpersonen metaboliseren methylprednisolon vaak sneller. In een studie met intraveneuze toediening van een enkelvoudige dosis aan 14 proefpersonen met nefrotisch syndroom hadden de jongere proefpersonen (< 13 jaar) een klaring die superieur was aan die van de oudere groep (> 13 jaar): 0,53 versus 0,38 l/u/ kg.

Nierinsufficiëntie
In een studie met intraveneuze toediening van een enkelvoudige dosis aan 6 mannelijke proefpersonen met chronische nierinsufficiëntie bleef de farmacokinetiek van methylprednisolon ongewijzigd ten opzichte van die bij gezonde controles, met een gemiddelde klaring van 0,28 l/u/ kg. Bovendien was er geen verschil in de farmacodynamische bepalingen bij deze proefpersonen met chronische nierinsufficiëntie.

Leverinsufficiëntie
In een studie met intraveneuze toediening van een enkelvoudige dosis aan 6 mannelijke proefpersonen met chronische leverinsufficiëntie was de farmacokinetiek van methylprednisolon ongeveer gelijk aan die bij gezonde controles, met een gemiddelde klaring van 0,29 l/u/ kg.

Lidocaïne:

Leverinsufficiëntie
Na intraveneuze toediening is de halfwaardetijd van lidocaïne ongeveer verdrievoudigd bij patiënten met leverinsufficiëntie. Farmacokinetische gegevens van lidocaïne na intra-articulaire, intrabursale en intracystische toediening voor een lokaal effect zijn niet beschikbaar bij leverinsufficiëntie.

Nierinsufficiëntie
Milde tot matige nierinsufficiëntie (CLcr 30-60 ml/min) heeft geen invloed op de farmacokinetica van lidocaïne, maar kan de ophoping van de glycinexylididemetaboliet na intraveneuze toediening verhogen. De klaring van lidocaïne neemt ongeveer met de helft af en de halfwaardetijd ervan is ongeveer verdubbeld met een verhoogde ophoping van de glycinexylididemetaboliet bij patiënten met ernstige nierinsufficiëntie (CLcr < 30 ml/min).

De farmacokinetica van lidocaïne en zijn belangrijkste metaboliet mono-ethylglycinexylidide worden niet significant gewijzigd bij hemodialysepatiënten die een intraveneuze dosis lidocaïne krijgen.

De farmacokinetische gegevens van lidocaïne na intra-articulaire, intrabursale en intracystische toedieningen voor een lokaal effect zijn niet beschikbaar bij nierinsufficiëntie.

Methylprednisolon
Op basis van conventionele onderzoeken naar veiligheidsfarmacologie en toxiciteit bij herhaalde dosering, werden geen onverwachte gevaren geïdentificeerd. De toxiciteiten die werden vastgesteld in onderzoeken met herhaalde dosering zijn die welke volgens verwachting zullen optreden bij continue blootstelling aan exogene corticosteroïden.

Carcinogenese
Er zijn geen dierstudies op lange termijn uitgevoerd om het carcinogene potentieel te evalueren.

Mutagenese
Er is geen bewijs gevonden voor mogelijke genetische en chromosomale mutaties in beperkte onderzoeken uitgevoerd in bacteriële cellen en in zoogdiercellen.

Reproductietoxiciteit
Er zijn aanwijzingen dat corticosteroïden de vruchtbaarheid bij ratten aantasten.
Van corticosteroïden is aangetoond dat ze teratogeen zijn in veel diersoorten wanneer ze worden toegediend in dosissen die gelijkwaardig zijn aan de dosissen die bij mensen worden toegediend. In reproductieonderzoeken bij dieren is van glucocorticoïden zoals methylprednisolon aangetoond dat ze aanleiding geven tot misvormingen (gespleten verhemelte, skeletmisvormingen) en intra-uteriene groeivertraging.

Lidocaïne
Carcinogenese
Er zijn geen dierstudies op lange termijn uitgevoerd om het carcinogene potentieel van lidocaïne te evalueren.
Bij ratten werd aangetoond dat een metaboliet van lidocaïne, 2,6-xylidine, carcinogeen is met een ongekende klinische relevantie met betrekking tot gebruik op korte termijn/intermitterend gebruik van lidocaïne als lokaal anestheticum.

Mutagenese
Er is geen bewijs gevonden van mutageen potentieel in genotoxische testen met lidocaïne. Een metaboliet van lidocaïne, 2,6-xylidine, toonde een zwak genotoxisch potentieel aan in vitro en in vivo.

Reproductietoxiciteit
In een reproductieonderzoek bij ratten werden geen effecten op de vruchtbaarheid gevonden.

Methylprednisolon plus lidocaïne
In een niet-klinische studie bij muizen werden geen veranderingen in acute toxiciteit vastgesteld bij gelijktijdige toediening van lidocaïne en methylprednisolon ten opzichte van alleen lidocaïne.
Er werden geen acute intra-articulaire irritaties waargenomen bij gelijktijdige injectie van methylprednisolonacetaat bij konijnen. In een 6 weken durende studie bij ratten met de combinatie methylprednisolonacetaat en lidocaïne werden geen bijwerkingen en geen histologische veranderingen vastgesteld die niet konden worden toegeschreven aan behandeling met de afzonderlijke componenten.

Carcinogenese, mutagenese, reproductietoxiciteit
Er zijn geen niet-klinische studies uitgevoerd om de carcinogenese, mutagenese of reproductietoxiciteit van de combinatie van methylprednisolonacetaat en lidocaïnehydrochloridemonohydraat te beoordelen.

Macrogol 3350, benzylalcohol, myristyl-gamma-picolinechloride, natriumchloride, water voor injectie.

Bij gebrek aan onderzoek naar onverenigbaarheden, mag dit geneesmiddel niet met andere geneesmiddelen gemengd worden.

24 maanden

Bewaren bij kamertemperatuur (15C‑25°C).
De uiterste gebruiksdatum (maand/jaar) is vermeld op de verpakking na ‘EXP’.

Depo-Medrol+Lidocaïne 40 mg/ml + 10 mg/ml, suspensie voor injectie is beschikbaar in de volgende verpakkingen:
      dozen van 1 injectieflacon van 1 ml
      dozen van 3 injectieflacons van 1 ml
      dozen van 1 injectieflacon van 2 ml
Het is mogelijk dat niet alle genoemde verpakkingsgrootten in de handel worden gebracht.

Parenterale geneesmiddelen moeten vóór de toediening visueel onderzocht worden op eventuele aanwezigheid van deeltjes of van een verkleuring.
Schudden voor gebruik.

GEBRUIK ALS MULTIDOSE INJECTIEFLACON
Het gebruik van een multidose injectieflacon DEPO‑MEDROL + Lidocaïne vereist bijzondere voorzorgen om besmetting te voorkomen.
Hoewel de inhoud van deze injectieflacons aanvankelijk steriel is, kan het gebruik van de multidose injectieflacons toch aanleiding geven tot besmetting, tenzij men strikt steriele technieken toepast. Bij intrasynoviale toediening moet men bijzonder zorgvuldig te werk gaan, door bv. steriele wegwerpspuiten en ‑naalden te gebruiken. Er bestaan bepaalde aanwijzingen dat benzalkoniumchloride geen adequaat antisepticum is voor het steriliseren van DEPO‑MEDROL + Lidocaïne multidose injectieflacons. Een polyvidon‑joodoplossing of een gelijkaardig product wordt aanbevolen voor het reinigen van de top van de injectieflacon alvorens de inhoud op te zuigen. Het gebruik van DEPO‑MEDROL + Lidocaïne multidose injectieflacons is niet aangewezen voor intrasynoviale injectie.

Al het ongebruikte geneesmiddel of afvalmateriaal dient in overeenstemming met lokale voorschriften te worden vernietigd.

Datum van eerste verlening van de vergunning: 28 mei 1975
Datum van laatste verlenging: 09 november 2007